گلبرگ
به پیش هر کس و نا کس پی مرهم نمی گردم
زمین خاکیم اما غرورم کم نمی گردد
.
من اون دردم که هر جایی پی مرحم نمی گرده
چه غم دارم اگر دنیا به کام من نمی چرخه
من اون عشقم که با هرکس سر سفره نمی شینه
من اون شوقم که اشکامو به جز محرم نمی بینه
اگه من ساقه ی خشکم به دریا دل نمی بندم
اگه بارون پربارم به صحرا دل نمی بندم
بلاگردان آن قلبم که با زخم دو صد خنجر
مرداب
یک قدم به جلو و صد قدم به عقب؛ روزهایم پر شده از این تکرار
روزهایی هیچ و پوچ روزهایی که با رنگ سیاه خود زندگی ام را سیه و تار کرده
و دست و پایم را برای رهایی از خود بسته است
چه بیهود تلاشم چه بی حاصل فریادم که بی صداست
درقعر این مرداب به دنبال روزنه ای به دنبال روشنایی روز
به دنبال صدایی اشنا و به دنبال نگاهی که دریابد این.......... اما این نیز بیهود انتظاریست از این مرداب.
روزگار
روزگار با ما نساختی نگذشت
دیده ز ما گرفتی نگذشت
چشم بر در بسته دوختیم نگذشت
دل به ساقه خشکیده بستیم نگذشت
پای در راهی بی انتها گذاشتیم نگذشت
ما را بدست سرنوشتی شوم سپردی نگذشت
سهم ما از زیبایی روز؛غروبی دلگیر شد نگذشت
دم و بی دم دلم زانوی غم بغل گرفت نگذشت
اکنون ببین ای روزگار
حال مرا . سایه سیاهی بر زندگی ام افتاده و صدای تبل بیهودگی
در تک تک لحظه هایم طنین انداز شده
نسیمی ملایم نویدی تازه از رهایی ازروزگار را با خود میاورد
و من در انتظار ان دم چشم به اسمان دوخته ام
تابوت
روزگاری به امید و ارزوگذشت
عمری بر باد و ناله ای بر جان
بی خبر از گذر این رود روان
باشد ارزانی دنیا این عمر گران چه بی حاصل گذشت این عمر
بنشین و بنگر این تابوت گران
که در ان خفته این سنگین تن
هزاران دشنه خورده از مردمان
هزاران منت کشیده از نامردمان
بنگرید بر این چهره که در ان هزاران ارزو خفته
ارزهایی که داد برفنا این عمر گران
ارزوهایم را با این تن شوریده بسپارید به دست خاک
گذارید تابوتم در خاکی غریب
بنشانید بر خاکم سپیداری