قط زن

اخیرا با وبلاگی آشنا شدم که در آن، چند نفر از بچه های دبیرستانی که البته به نظرم سطحشون بالاتر از دبیرستان هست با هم جمع شدن و مطلب می نویسند.

یکی از پست هاشون در مورد رویت خدا و دیدن خدا بود. با نویسنده آن مطلب، وارد بحث شدم و قدم به قدم سوالاتی که در این رابطه پیش می آمد رو ازشون می پرسیدم.

هم اینکه ببینم چقدر خوب می تونه جواب بده. هم اینکه چقدر حوصله می کنه و کی خسته می شه؟ و هم اینکه از بیانات اون عزیز، بتونم چیزی رو یاد بگیرم.

بعد از حدود دو هفته و شاید هم بیشتر، که با بمباران سوالات من مواجه بود، و آروم آروم و با حوصله جوابم رو می داد، امروز این پرسش و پاسخ به نتیجه رسید و به طور کامل، بحث اینکه چرا ما نمی تونیم خدا رو ببینیم برام جا انداخت.

به سفارش یکی از دوستان، رفته بودم وبشون. و مطالب خوبشون رو می خوندم. شاید تصمیم گرفتم که از ایشون دعوت کنم که در این وبلاگ اعتقادی، با هم بنویسیم. برای تشویقشون. و همچنین اینکه مباحثشون تخصصی پیش بره. خیلی صبر و حوصله و شرح صدر می خواد که یه دخترخانم دبیرستانی بتونه حدود دو هفته یک بحثی رو با حوصله پیش ببره و هر روز به سوالاتی که ازش پرسیده می شه عالمانه جواب بده. واقعا دست مریزاد داره. و لذت بردم از این حوصله و صبوری شون. دعا می کنم توفیقاتشون بیشتر از قبل بشه. شما هم دعا کنید.

نظر شما چیه؟ دعوتشون کنم این جا بنویسن؟ 

سوال و جواب بین من و ایشون رو از این جا  و از  این جا   بخونین. در ادامه همدیگه است.

مطلب اصلی دیدن خدا رو از از این جا و این جا بخونین.

آقا

هیچ ندارم. هیچ خوبی ای. هیچ.

بدی اما هر چه که نخواهی را دارا هستم. خرد و کلان.

آقا می دانی هیچ ندارم. می دانی بسیار بدی دارم.

اما دوست دارم دلم را تو تنها، تسخیر کنی.

آقا، این دل بی همه چیز را تسخیر می کنی؟

آقا، من هیچ ندارم و تو همه چیز داری. دوست دارم به خاطر خودت بخواهمت.

تو رو به خودت می خواهم . می آیی؟

امروز، بعد از نماز ظهر و عصر، دعایی برای همگان کرد.

خدایا، محبت پیامبر اکرم محمد مصطفی صلی الله علیه و اله و سلم را در دل های همه بسیار زیاد و زیاد تر کن..

آمین می گویم به دعایش. چرا که محبت و شناخت سیره حضرت محمد صلی الله علیه و اله، اولین گام است.

گام اول را خوب بردار. گام های بعد را، راحت، پرواز خواهی کرد.

پی نوشت: آنکس که باید، اهمیت این سه خط را خواهد فهمید.

وقتی می خوانی يا اَنيسَ مَنْ لا اَنيسَ لَهُ.¹..یعنی خدا می دانست که در دنیا تنها می مانی و انیسی نداری. خودش انیست شد و گفت من انیس کسی هستم که کسی را ندارد.

وقتی می خوانی يا حَبيبَ مَنْ لا حَبيبَ لَهُ ... یعنی در دنیا هستند کسانی که هیچکس دوست آن ها نیست. دوستی که بتوانی همه جا داشته باشی اش. دوستی که بهترین خصلت ها را داشته باشد. دوستی که همه جا کمکت کند. و خدا به تو که دوستی نداری می گوید که خودم ، دوستت هستم.

وقتی می خوانی يا مُجيبَ مَنْ لا مُجيبَ لَهُ، یاد سوال های بی جوابت می افتی، یاد آدم هایی که ازشون چیزی خواستی و جوابت رو ندادند، یاد دعوت هایی که اجابت نشد می افتی، اشک در چشمان حلقه می زند و در این هنگام است که خدایت می گوید، هیچکس جوابت را نداد؟ خودم جوابت را می دهم. خودم پاسخت را می دهم. خودم اجابتت می کنم...

شاید بارها شده که دوستانی را که گمان می کردی ، همسفر و همیارت هستند وسط راه، از دست بدی و دلسوزی و شفت آنان را به خود نبینی، آن جا که می خوانی يا شَفيقَ مَنْ لا شَفيقَ لَهُ، خدا می گوید خودم یار دلسوزت هستم و خواهم بود.

چقدر آرامش بخش است وقتی احساس تنهایی کنی، در همه حال بگویی که هیچ کس را نداری، هیچ رفیقی نداری که با او همبحث شوی، هیچکس را نداری که همیشه همراهت باشد، آنگاه ، خداوند در گوشت بگوید: يا رَفيقَ مَنْ لا رَفيقَ لَهُ.. خودم رفیقت هستم.

و باز هم می گوید که من همراهت هستم، من راهنمایت هستم، من همصحبتت هستم، من مونست هستم، من طبابتت می کنم...من ...

چقدر احساس کردی که تنهایی؟ جقدر احساس کردی که هیچکس را نداری؟ چقدر احساس کردی که هیجکس تو را نمی خواهد؟ چقدر احساس کردی که هیچکس تو را دوست ندارد؟ چقدر احساس کردی که هیچکس نیست که راهنمایت باشد؟ هیچکس نیست که جوابی به تو بدهد؟ هیچکس نیست که برایت رهبری کند؟ هیچکس نیست که .... چقدر احساس کردی؟ این را حس کن که خدا، تو را به همراهی خودش بر گزیده است. این ها یعنی که تو هیچ نداری، تا او را داشته باشی...

خدایا..تو چه خوب خدایی هستی...خدایا..تنهایم کن، بی مونسم قرار ده، بی طبیبم قرار ده، بی راهنمایم قرار ده و خودت مونس و رفیق و مجیب و دلیل و شفیق و راهنمایم باش...

یا الله

همه چیزی که به ما داده علت هایی دارد. علت های زیادی. گاه، برخی علت ها را می گوید تا ما بهتر و بیشتر عمل کنیم....

می گوید ایمان داشته باش تا آلودگی شرک قلبت را فرا نگیرد.

می گوید نمازت را ادا کن تا از تکبرها دور پاک شوی.

می گوید زکات بده که روزی ات را برکت می دهد و نفس و جانت را تزکیه می کند.

می گوید روزه بگیر که خلوصت تثبیت می شود.

عدل و انصاف داشته باش که نظم اجتماعی و روح مساوات حفظ شود.

می گوید صبور باش تا به هف برسی و به خوشبختی.

از امام، اطاعت کن که این ، موجب امان از تفرقه و جدایی مومنان می شود.

می گوید جهاد کن که موجب عزت اسلام و خواری کفار و منافقین می شود.

باز هم بگویم چه می گوید؟



به پدر و مادر نیکی کن تا از عذاب الهی مصون بمانی.

صله رحم کن تا عمرت طولانی شود و نزول باران بسیار.

نذرهایت را ادا کن تا رحمت و مغفرت خداوند را جلب کنی.

باز هم گفته است.[1] بسیار گفته است ....در این گفته ها بیاندیشیم و عمل کنیم که آنکس که پیام آور این گفته ها بوده، عصمت قولی هم داشته. نکنه که فردا روزی، ضرر کنیم از عمل نکردن ....

اما برای رسیدن به تقوی باید از چند روش استفاده کرد:

1. اینکه پرهیز کرد، یعنی اصلا، طرفش هم نریم..خب این پرهیز با خودنگهداری فرق داره دیگه. چون خودنگهداری، همانطور که از لفظش پیداست، یعنی در وسط معرکه ای و خودت رو محافظت می کنی...

این پرهیز کردن، در روایات به احذروا و ایاکم بسیار اومده...مثل و إيّاكم و النّظرة [3] از نگاه کردن بپرهیزید...   و یا َّ أَيُّهَا النَّاسُ إِيَّاكُمْ وَ تَعَلُّمَ النُّجُومِ إِلَّا... [4] ای مردم، بپرهیزید ازیادگیری علم نجوم الّا بمقدار آنكه.....و در قران فعلا با لفظ اجتنبوا پیدا کرده ام : يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً ...[5]

2. اینکه خود را نگهداری و صیانت کرد. که اصل ماده ی تقوی [6] از همین معنا گرفته شده است. مانند اتقوا الله...که معنایش از خداوند بترسید نیست. بلکه منظور، خود نگهداری از عقابی که در نتیجه ی رفتارمان، شامل حال ما می شود است. [7]

3. حالت سوم اینکه ترک کنیم. به صورتی که شاید امری را به طور مختصر می کردیم و یا حتی در دلمان می خواستیم و یا ....،  این مورد را ترک کنیم. این هم یک نوع تقوی است. و البته این مورد را به ترک در روایات ، بیان کرده اند. مانند ترک کردن نگاه به نامحرم  فمن تركها خوفا من اللَّه [8] و ...

4. خود را ایمن کرد. که در پایین در مرحله 2 -2 بیشتر توضیحش رو می دم.

حالا مراحل بالا که همه در معنای تقوی نهفته است را، در قالب مثالی بسیار عمیق می گم:

تصور کنید که ......

می دونم که زیاد وقت ندارین و دلتون می خواد سریع برم سر اصل مطلب. خب وقتی یه ساندویچ هم بخوری، اول نون و رویه اش رو باید بخوری تا بعد برسی به گوشت و اصل مطلبش که درونشه. پست های ساندویجی هم این طوره دیگه. یه رویه داره که باید بخوریش. حالا خوردن شما می شه فکر کردن.

تا حالا به این فکر کردین که چی کار کنیم که وقتی هر کسی نماز می خونه، برای ما خواه ناخواه دعا کنه؟ یه جورایی حساب کنین میلیون ها ادم نماز خون. اونوقت ما رو دعا کنن. اصلا می شه؟ مثلا اون افریقایی که اون سر دنیاست و من رو نمی شناسه برام دعا کنه. یا مثلا اون المانی مسلمان شده .. حالا چرا دور بریم. همین آبادان و مشهد و آستارا و این ها...همه که من رو نمی شناسن. پس تصور و خواسته ی غلطیه که من بخوام همه ی همه ی همه ی نمازگزارها من رو دعا کنن.

اما با این همه من می خوااااام.

حالا چه جوری می شه؟ مگه می شه؟ امکان نداره؟ نه نمی شه. چرا باید بشه؟ چرا نشه؟ یه کوچولو فکر کنین بعد برین ادامه مطلب  رو بخونین. فکر کنین تا وقتی می خونین مطلب براتون شیرین تر بشه....الان دارین نون رویه اش رو می خورینا...

می بینم تابوتش را که به خانه می آوردند و ضجه های دخترانش و پسرانش و حتی منی که شاید مانند دخترش بودم و دوستش داشتم و بارها مورد لطفش قرار گرفته بودم نیز ضجه می زنم. نگاهم می کنند که تو که هستی که ضجه می زنی؟ آرام در خود گریه می کنم تا سرزنش نکنند ملامت گران و حرفی نسازند حرافان . نه برای من. برای دختران شیرپاک خورده ی مومنه اش.

مرا می بینند شروع...

یادم هست وقتی انشا می نوشتیم، معلممان اول جمله را می گفت و ما کاملش می کردیم.

دلم می خواست می شنیدم صدای پر مهرش را که سخت مشتاق شنیدنش هستم.

دلم می خواست حس می کردم گرمای دستانش را و به مهر این گرما، آرامم می کرد.

دلم می خواست صدای قدم هایش را می شنیدم تا سر بلند کرده و نگاه کنم که آری! خود اوست.

دلم می خواست هایم زیاد بود موقع انشا نوشتن و همیشه در دل هم باقی می ماند.

سرمشق بعدی معلم، ایکاش بود. همیشه دلم می خواست هایم را در قالب ایکاش می گفتم و معلممان لبخند زنان، گوش می کرد به روی خود نمی آورد که تکراری است.

ایکاش می توانستم صدایش را بشنوم. ایکاش می توانستم صورتش را ببینم. ایکاش می توانستم گرمای دستانش را حس کنم.

و اکنون، معلم می گوید...

خیلی آرام، در اتاق را می بندد. به روی خودم نمی آورم. بعد از چند لحظه، به طور خیلی نامحسوس گوشه ای می ایستم و نگاهش می کنم ¹. به ورودی آشپزخانه نگاه می کند که من نیامده باشم. ظرف نمک را بر می دارد. درش را باز کرده و قاشقی را داخلش می چرخاند و کیف می کند. می خندد. کمی از نمک ها بیرون می ریزد. برایش تازگی دارد. یک قاشق پر می کند و آن را به روی فرش می ریزد. هنوز نگاهش می کنم. نمک ها را با دستش پخش می کند. به صورتش می پاشد... فوتش می کند. به اتاق بر می گردم. و در را باز می کنم به طوری که بفهمد. صدایش می کنم. گوشه ای قایم شده است. به روی خودم نمی آورم. چقدر مشتاقم بیاید و صدایش را بشنوم ². اشپزخانه را مثلا، تازه دیده ام. عکس العمل کمی نشان می دهم. معذرت خواهی می کند. می پذیرم ³و کمکش می کنم تا نمک های ریخته شده را جمع کند. کمی از اثر این کارش بر روی فرش می ماند.
باز هم در اتاق را می بندد و این بار ادویه و نمک با هم مخلوط شده... معذرت خواهی می کند و می پذیرم و اشتباهش را گوشزد می کنم. آن ها را جمع می کند اما اثرش می ماند.⁴
باز هم در اتاق.. این بار صدای کتری هم به گوش می رسد. می دانم چه می کند. اندکی صبر می کنم و باز هم...همه را با آب مخلوط کرده و در بشقابی ریخته است و با دستانش به هم می زند. تا من را می بیند فرار می کند. صدایش می کنم . بر می گردد و در آغوشم معذرت خواهی می کند. اشتباهش را بیشتر برایش توضیح می دهم و با هم جمع می کنیم. این بار فرش خیس شده و بوی ادویه به خود گرفته است. چند روز بعد ، بوی نمی از فرش به مشامم می رسد.
دفعه بعد ... فرش خیس از ماست و ادویه و نمک شده است...این بار فقط نگاهش می کنم. نه از سر خشم. که هیچگاه خشمگین نشدم. فقط نگاهش می کنم و آرام به اتاق می روم. کمی طول می کشد و می آید. بوسه بارانم می کند و معذرت خواهی. به روی خودم نمی آورم. می گوید مادر، ببخش. بلند می شوم. به دنبالم می آید. آشپزخانه را می بینم. همه را جمع کرده است و دستمالی خیس بر روی آن ها کشیده تا اثرش پاک شود. فرش خیس شده اما ظاهرش تمیز است. در آغوشش می گیرم و نوازشش می کنم. ⁵

روز بعد من هستم و فرچه و آب و شستن فرش. محکم می شورم که هیچ اثری از خطاهایش بر روی فرش باقی نماند ⁶. حتی این کودک چهارساله هم توبه کردن را بلد است. من بنده چرا توبه نمی کنم؟ او، بلافاصله بعد از خطایش معذرت می خواست. من اما چرا خطاهایم را بعد از بیست سال هم به یاد نمی آورم؟ او می دانست توبه نصوح چیست ⁷. سعی می کرد اشتباهش را اصلاح کند. من اما چرا نصوح را نمی شناسم؟
نصوح می گویند ⁸  چون دفعه بعد که بخواهد بازهم ادویه ها را بریزد، خودش، خودش را نصیحت می کند که اگر این کار را بکنم باز هم به حرف مادر گوش نکرده ام.
نصوح می گویند⁸ چون این فاصله ای که در اثر خطایش،بین او و دوستی من افتاده است، دوخته شده و از بین می رود.(پاورقی را بخونین تا بهتر متوجه این مورد بشین. )
نصوح می گویند⁸ چون اگر کسان دیگری بخواهد، آن کار را بکنند، نصیحتشان می کند که نباید این خطا را انجام دهند.
و نصوح می گویند⁸ چون خالصانه تصمیم گرفته است دیگر این خطا را نکند. اگر چه که من مادر، می دانم شاید باز هم، تکرار کند. 9

زنگ تلفن پدرم، موقع پایان سال، بارها و بارها به صدا در می آید. اقای فلانی...اینقدر پول ...آقای فلانی این کار ...اقای فلانی ... پدرم هم، همیشه با حوصله پاسخشان را می دهد. از او می پرسم: چرا همیشه اخر سال تلفنتون زیاد زنگ می خوره؟ لبخندی می زنه و می گه : همه انسانیم. جوابش را متوحه نشدم. چه ربطی به انسان بودن ما داره. در طول سال زنگ ها کمتر به صدا در می یاد. و گاهی که پدر ، به آنان زنگ می زند، حتی جواب سلامی هم نمی شنود. می گویم چرا؟ می گوید: همه انسانیم. فکر می کنم که چرا وقتی خودشان کار دارند، تماس می گیرند و وقتی دیگران حتی برای احوالپرسی تماس می گیرند، از ترس اینکه کاری داشته باشند، پاسخی نمی دهند؟ همین طور سوال ها در ذهنم ردیف می شد. تا بزرگ تر شدم...
رفته بودم حرم. کنار ضریح حضرت معصومه. علیها السلام..خلوت بود. موقع افطار. خانمی بلند بلند می گفت: خانم، گرفتاریم . مریض داریم. مریضم رو شفا بده. آنقدر ناله هایش عمیق بود که فقط برای او دعا کردم. باز هم گوش دادم. دیگری می گفت همه معتادین را ... پسر من رو هم...برایش دعا کردم. اگر چه لایق دعا نیستم. دیگری می گفت: دخترم ازدواج کنه...دیگری خانه و سرپناه...دیگری مال و وسعت رزق...دیگری...نشنیدم کسی بگوید: خانم جان، بی بی جان، متشکرم . با اینکه خیلی حاجت می دهند اما سپاس را نشنیدم. اگر پدرم بود می پرسیدم ازش چرا؟ و او می گفت: همه ما انسانیم.

وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنيباً إِلَيْهِ ثُمَّ إِذا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ ما كانَ يَدْعُوا إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً لِيُضِلَّ عَنْ سَبيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَليلاً إِنَّكَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ ¹
هنگامى كه انسان را زيانى رسد، پروردگار خود را مى‏ خواند و بسوى او باز مى گردد امّا هنگامى كه نعمتى از خود به او عطا كند، آنچه را به خاطر آن قبلًا خدا را مى خواند از ياد مى ‏برد و براى خداوند همتايانى قرار مى ‏دهد تا مردم را از راه او منحرف سازد بگو: «چند روزى از كفرت بهره‏ گير كه از دوزخيانى!

چقدر زیباست، داشتن درد. داشتن مشکل. داشتن سختی. اگر این ها باعث شود که همیشه به یاد خدا باشی. اگر این ها باعث شود غافل نشوی و جزو دسته کفران نعمت ها و بالتبع دوزخیان نشوی.

خدایا، غفلت از تو را نمی خواهم. اگر قرار است به عافیت و تندرستی غافل باشم، مرا دردی ده که غفلت از یادت نکنم. که تو خود این دعا را به استجابت رسانده ای. چه اینکه مولای من، تو خود گفته ای:
..و إنّ من عبادي المؤمنين لمن لا يصلح إيمانه إلّا بالسقم و لو صحّت جسمه لأفسده ذلك...²،
و هم از بندگان مؤمن من كسى است كه ايمانش جز به بيمارى اصلاح نمى ‏شود، و اگر تندرست باشد تندرستى ايمانش را تباه مى ‏گرداند،

وقتی بدانم، این بلا و مشکل من، کفاره گناهانم هست ³، این بلا و مشکل من، عامل یاد کردن خدایم هست، آیا راضی از این بلاها و مشکلات نخواهم شد؟ چرا . خواهم شد. راضی ام به قضا و قدرت. الحمد لله.

خدایا، ممنونتم که با بارش نعماتت، مانع می شوی که یادت را فراموش کنم. همواره مربی ام باش. آمین

تو وبلاگی خوندم، که درباره خدا چه زیبا نوشته بود. پاورقی رو نگاه کردم دیدم دعای ابوحمزه است. خوندم ببینم که توی این دعا خدا رو چه جوری حمد کرده اند.خوندم و نوشتم و نوشتم و آخرش به این نتیجه رسیدم که فقط خودشه که شایستگی هر نوع حمدی رو داره. الحمد لله

اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذي اَدْعوُهُ فَيجيبُني وَ اِنْ كُنْتُ بَطيـئاً حينَ يدْعوُني

خدا را من حمد می‌كنم كه وقتی او را می‌خواهم و می‌خوانم ، مرا اجابت می‌كند. گرچه هر وقت او مرا خواست، من با كُندی به طرف او حركت می‌كنم و گاهی هم ممكن است این راه را طی نكنم.

وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذي اَسْئَلُهُ فَيعْطيني وَاِنْ كُنْتُ بَخيلاً حينَ يسْتَقْرِضُني

خدای را حمد می‌كنم كه هر چه از او خواستم به من می‌دهد و اگر خود خدا از من استقراض كند به عنوان قرض الحسنه من كُندی می‌كنم و بُخل می‌ورزم