کوچه زندگی

سالها گذشت و میگذرد خودم را انتهای تنهای کوچه ای میبینم که هزاران رهگذر دارد .و من تنها در انتها و جمعیتی نا معلوم بعداز من .راهی تعریف شده و حساب شده روزی در ابتدای این کوچه گاهی شاد و گاهی شادتر و دیوارهایی زیبا و شفاف که ان دور دورا هم معلوم بودو ارام و قدم زنان این کوچه را طی کردم و هرچی به انتها نزدیکتر قدمهایی سنگین  انگار پاهایم را باید به دنبالم بکشم .و دیوارهایی که روز به روز کدرتر میشد و حال و هوایی که با رفتن و جدایی و تنهایی غبار الودتر .حال این است روزگارم گرد غبار چنان بر چهره ام نشسته که حتی به خاطر اوردن قسمتی از راهی که پیمودم نیز ازارم میدهد .ارامشی که به دنبالش بودم وجود ندارد .  و نخواهد داشت . در زندگی ارامش هست؟!!؟

 

خستم از مسیری که هر روز باید طی کنم . خستم از لبخندی که به ناچار بر لب دارم. خستم از نگاهایی که مرا تا اوج تنهایی و سکوت میبرند .خستم از خویش و خویشتن و رنگهایی که به اجبار روشنند .خستم از غروب سرد و خشک زمستان .خستم از شکوفه های بهاری . خستم از دنیایی  که همه  چهره در رنگ و لعابی فرو برده اند .خستم ازت 

دنیا

سکوت

سکوت اخرین فریاد اشنا ست و شاید اخرین فریاد......................................

تنهایی

 در کنج خلوت تنهایی دل پیداست راهی به سوی دلتنگی و تنهایی راهی مملوع از مردمانی    نا اشنا که در پی تک تک لحظاتم مرا به سوی غریبی وتنهایی میکشانند و لبخند تلخی را به عادت به لب ودشنه طعنه و کنایه بر دست نظاره گر تنهایی ام  و غافل از تنهایی خود  

 

ارام!!!!!!!!!!

   برگرفتی ان نگاه ارام و زیبا را و نهادی این  دل را در کوی غریبی چه نادم از گفته خود (برای کشتنم مسپارم به جلاد دشنه بدست
اندکی تامل  و انگاه اندیشه ای تازه کن
اری  کافیست برگیری ان نگاه ارام و زیبا را.........)حال ببین چه کرد نبود نگاهت.

  اگر روزی خاطرم ز یادت گذشت و خواستی سراغی از من به قاصدک بسپار که خبر دهد بر لاله رویده بر مزار این سنگین تن که هزار ارزویش خفته در  نگاه زیبای تو بود .

دود میخیزد

                                            دود میخیزد  ز خلوتگه من. 

                                         کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟ 

                                    با درون سوخته دارم سخن. 

                                     کی به پایان میرسد افسانه ام ؟ 

                              دست از دامان شب برداشتم 

                                    تا بیاویزم به گیسوی سحر. 

        خویش را از ساحل افکندم به اب لیک ار ژرفای دریا بی خبرم  

                              بر تن دیوارها طرح شکست  

                             کس دگر رنگی در این سامان ندید . 

                          چشم میدوزد خیال روز وشب  

                        از درون دل به تصویر امید . 

                   تا بدین منزل نهادم پای را از درای کاروان بگسسته ام  

       گرچه میسوزم از این اتش به جان لیک براین سوختن دل بسته ام. 

          

زندگی

                              
                                       زندگی اندکی اه و اندکی ناله 
                                      

                                          زندگی اب روان چشمه ساران 
                                      

                                           زندگی راهی به ناکجا اباد 
                                      

                                          زندگی نغمه قناری در بهاران  

                                       زندگی عمرگل یاس روی طاقچه 
                                       

                                      زندگی حسرت ثانیه های گذشته  
                                       

                                     زندگی لاله پر پر شده به دست باد 
                                      

                                  زندگی برگی از هزاران برگ پاییزان 

                                              زندگی یعنی محکوم به سختی 

                                     زندگی جاده ای ...................... 

                                         

بهار

کی گفته با یه گل بهار نمیشه ؟ 

 وقتی اون گل تو باشی و زیبایی رخسارت چنان جهان را محو تماشایت کند که گویی صد چندان بهاریست در دنیا . 

سکوت شب

در تک کوچه تنهایی شب چنان سر در گریبانم که مپرس 

در سکوت زمستانی شب چنان نالانم که مپرس 

در ره گذر این ظلمت چنان حیرانم که مپرس 

در بی نهایت تاریکی چنان چشم دوخته ام که مپرس  

 درسکوت شب و سکوت این تنهای اشنا چنان مانده ام که مپرس  

 ۱۸

غروب

ارام و  بی صدا قدم در جاده بی انتهای سرنوشت  

  مقصدی در نظر نیست جز دور شدن از این خاک غریب  

     در نگاه  جز غروبی تلخ و سیه نیست 

در انتظاری بی غروب و................ 

   

ارام

برای کشتنم مسپارم به جلاد دشنه بدست
اندکی تامل  و انگاه اندیشه ای تازه کن
اری  کافیست برگیری ان نگاه ارام و زیبا را......... 

گلبرگ

من اون گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم  

به پیش هر کس و نا کس پی مرهم نمی گردم

زمین خاکیم اما غرورم کم نمی گردد     
.

من اون دردم که هر جایی پی مرحم نمی گرده 

چه غم دارم اگر دنیا به کام من نمی چرخه  

من اون عشقم که با هرکس سر سفره نمی شینه 

من اون شوقم که اشکامو به جز محرم نمی بینه 

اگه من ساقه ی خشکم به دریا دل نمی بندم 

اگه بارون پربارم به صحرا دل نمی بندم 

بلاگردان آن قلبم که با زخم دو صد خنجر 

سرم در زیر بار آسمان هم خم نمی گردد. 

مرداب

                            یک قدم به  جلو و صد قدم به عقب؛ روزهایم پر شده از این تکرار  

            روزهایی هیچ و پوچ روزهایی که با رنگ سیاه خود زندگی ام را سیه و تار کرده 

                                        و دست و پایم را برای رهایی از  خود بسته است 

                                         چه بیهود تلاشم چه بی حاصل فریادم که بی صداست 

                                     درقعر  این مرداب به دنبال روزنه ای به دنبال روشنایی روز  

            به دنبال صدایی اشنا و به دنبال نگاهی که دریابد  این.......... اما این نیز بیهود انتظاریست از این مرداب. 

روزگار

                                روزگار با ما نساختی نگذشت  

                                    دیده ز ما  گرفتی نگذشت 

                                         چشم بر در بسته دوختیم نگذشت  

                                               دل به ساقه خشکیده  بستیم نگذشت 

                                         پای در راهی بی انتها گذاشتیم نگذشت 

                                   ما را بدست سرنوشتی شوم سپردی نگذشت  

                              سهم ما از زیبایی روز؛غروبی دلگیر شد نگذشت 

                                  دم و بی دم دلم زانوی غم بغل گرفت نگذشت   

                                        اکنون ببین ای روزگار 

            حال مرا . سایه سیاهی بر زندگی ام افتاده و صدای تبل بیهودگی  

            در تک تک لحظه هایم طنین انداز شده  

          نسیمی ملایم  نویدی تازه از رهایی ازروزگار را با خود میاورد
و من در انتظار ان دم چشم به اسمان دوخته ام

                             

تابوت

                                     روزگاری به امید و ارزوگذشت  

                                       عمری بر باد و ناله ای بر جان 

                                          بی خبر از گذر این رود روان  

       باشد ارزانی دنیا این  عمر گران چه بی حاصل گذشت  این عمر 

                                    بنشین و بنگر این تابوت گران 

                                           که در ان خفته این سنگین تن  

                                         هزاران دشنه خورده از مردمان  

                                      هزاران منت کشیده از نامردمان  

                                  بنگرید بر این چهره که در ان هزاران ارزو خفته   

                             ارزهایی که داد برفنا این عمر گران 

                ارزوهایم را با این تن شوریده بسپارید به دست خاک  

                                     گذارید  تابوتم در خاکی غریب  

                                          بنشانید بر خاکم سپیداری      

نباشد همدمی

در این کوچه های بی کسی ندید کسی مارا  

در این شهر غریب نگرفت کسی سراغ مارا  

در این روزهای شب گونه. تنهایی تنها رفیق است مارا  

در این دنیای تاریک و  بی جان هرکس به طریقی شکست دل مارا 

 

در این تاریکی و ظلمت بیا و ببین افسردن ما را  

در این سمت و سوی بی سوی گرفتند از ما راه را 

در این شکسته دل تنها بنگر صدایی اشنا را  

در این نگاه اخر اشنا نیست و نباشد همدمی ما را  

کاش میشد.......

کاش میشد این  همان ارزوی دیرین 

کاش میشد این سر گذشت همان رویای شیرین  

کاش میشد از اول نوشت  

کاش میشد اینبار بدون غلط نوشت  

کاش میشد حتی یک صفحه را پاک کرد  

 

کاش میشد حتی اون اخرین لحظه را پاک کرد   

کاش میشدحتی  تنهایی هم  شاپرکی زیبا بود

کاش میشد حتی لحظات تنهایی این اشنا را درک کرد  

کاش میشدحتی  تنهایی را پنهان کرد  

کاش میشد حتی تنهایی هم تنها بود بدون سایه  دیگری  

کاش میشد تنهای ها رو نگاهی دیگر کرد   

کاش اصلا نبود تنهایی  و نبود حتی روزگاری خط خطی  

کاش اصلا نبود این تنهای اشنا در سطر به سطراین سرنوشت

 

معبود

در  خط به خط زندگیم همیشه احساست میکنم 

در تمامی نا امیدیهایم همیشه احساست میکنم 

در ابی بیکران و افق دوردست همیشه  احساست میکنم  

درتمامی نگاهایم به هر سوی همیشه احساست میکنم 

 

در هر بغضم و هر شادیم همیشه احساست میکنم 

در هر سکوتم و هر فریادم همیشه احساست میکنم  

در تمامی لحظات تنهایی و تمامی لحظلات بی قراریم  در تمامی نیازهایم 

 همیشه احساست میکنم ای یگانه معبود هستی

ای پروردگارم

مرد

مرد ، دوباره آمد همانجای قدیمی
روی پله های بانک ، توی فرو رفتگی دیوار
یک جایی شبیه دل خودش ،
کارتن را انداخت روی زمین ، دراز کشید ،
کفشهایش را گذاشت زیر سرش ، کیسه را کشید روی تنش ،
دستهایش را مچاله کرد لای پاهایش ،
خیابان ساکت بود ،
فکرش را برد آن دورها ، کبریت های خاطرش را یکی یکی آتش زد
در پس کورسوی نور شعله های نیمه جان ، خنده ها را میدید و صورت ها را
صورتها مات بود و خنده ها پررنگ ،
هوا سرد بود ، دستهایش سرد تر ،
مچاله تر شد ، باید زودتر خوابش میبرد

شب

شب پرده ایست بر دیدگان روزگار

شب حصاریست بین منو این روزگار 

شب را دریابم تا  بنگرد بر من این روزگار  

شب را تا به سحر سر کنم با این روزگار 

 

شب را به کدام امید و ارزو سپارم به این روزگار

شب همراه تنهایی ام    شب همدم رهاییم    

شب ره سپار جاده های بی انتها         شب تنها یار من تنهای بی اشنا